Gabi nous livre une description précise de sa chambre, lorsqu'il était petit. Cela offre une représentation illustrative du quotidien de l'époque : '' Alòr, moi, a mon ostau, j'avais la plus belle des chambrières. Sota mon liech, l'aviá lei patatas. Un pauc pus luenh dins un saquet, aquí alòr l'aviá lei faiòus. Dins lo saquet dau caire, aquí l'aviá lei ceses. Un pauc pus luenh l'aviá la dama-jana, aquí l'aviá la blanca. E au plafond l'aviá de clavèus m'onte secava lo cassa-porrier. Sota la comòda, aquí là on aviá un grand cave aquí que mon paire faiá lo cachat. Lo cachat èra un cave aquí que, coma un fromatge...Quand retornava de Marselha que l'aviá de brossa que restava, garçava'quò dins aquela pinhata aquita. E de temps en temps, rajava d'aiga...de blanca. Èra un cave abominable, e après alòr li metiá dessús un morcèu de papier traucat – perqué cresi que seriá estacat ben fermat lo paure auriá esplosat, auriá petat mai que segur – e quand l'aviá lei vermes, après li veniá lei vermes aquí dedins, alòr agantavan un morcèu de pan, 'mé lo cotèu sortián un pauc d'aquò aquí, lo metián sus lo pan e manjavan aquò. Aquò ai jamai poscut lo manjar ieu ! Ai jamai....Alòr lo cassa-porrier, lo cassa-porrier, qu'èra lo cassa-porrier ? Ben, quand l'aviá una vièlha cabra, que la cabra petava, alòr, li preniam leis espalas de davant e lei cueissas de darrier, è, après alòr, leviam leis òsses, faliá prendre de canas e aquelei canas per qué la vianda siguèt ben estirada, aquí dedins après li metiam de sau, de pubre e puei alòr après l'agantaviam aquò'quí e l'estacaviam au plafond aquí pour que prene ben l'èr e la vianda devenguèt dura coma une semelle de soulier. Mai, pareis qu'èra bòn, mai, sas, 'scota ben, faliá aver de bònas dents per qu'autrament, podetz pas la mastegar''.